Floris en fietsen
Op mijn 13e had ik bedacht dat ik een racefiets wilde. Eindeloos nam ik de folders door van de plaatselijke fietsenwinkel. Een Peugeot moest het worden. Een echte, met maar liefst tien versnellingen, en remmen met dubbele greep. Het model met de half verchroomde voorvork kon ik me dan weer niet veroorloven. Ik was aan het sparen als een dolle en de teleurstelling was dan ook groot toen ik erachter kwam dat ik mijn droomfiets niet zomaar meteen mee kon nemen uit de winkel. Op zich was dat maar goed ook, ik was net herstellende van een fietsongeluk en mocht eigenlijk nog niet fietsen.
Mijn onstuimige groei in die periode zorgde ervoor dat ik niet lang heb genoten van mijn fiets. Wel heb ik er met veel plezier op gereden. En heb ik (natuurlijk) de spatborden en bagagedrager eraf gehaald. Apetrots was ik toen ik voor het eerst mijn achterwiel los gehaald had (en weer teruggekregen, dat ook). Uiteindelijk heb ik de fiets verkocht aan vriendin Marieke.
In die tijd ging ik op de fiets naar school, maar ook op weg naar mijn stiefzus/vriendin voor het leven Lidewij. Ik woonde in Nieuwegein, zij in Goidschalkxoord. Ik weet niet meer hoe ik dat deed en waarom ik dat mocht. Maar met een matige voorbereiding reed ik dan daar naar toe. De opluchting als ik weer op bekend terrein kwam…
Toen ik 16 was ging ik voor het eerst op fietsvakantie, met vriend Onno naar Zuid-Engeland. Hij was er al eens geweest. We reden naar Oostende, om met de Harald of Free Enterprise de oversteek naar Dover te maken. Voor deze tocht had ik de fiets van mijn vader geleend, een Raleigh met trommelremmen en drie versnellingen. Het was ons ter ore gekomen dat twee remmen wel nodig waren, dus Onno had op zijn fiets een voorrem laten zetten. Volstrekt ongeschikte fietsen, daar was niet tegen aan te klimmen in Engeland. Laat staan afdalen, dat was een regelrechte ramp. Waarbij mijn Raleigh zich nog het beste hield. De fiets van Onno had een achteruittraprem en een handremmetje voor. Bij een flinke afdaling kwam de rook eruit en was de vertraging nauwelijks waarneembaar.
Later ben ik in eerst vooral door Nederland gaan fietsen. In het begin op de bonnefooi, alleen met een kaartje. Later de Lf routes uit een boekje of met bordjes. Mijn fietsliefde heb ik met succes overgedragen op mijn lief en het gezin.
Inmiddels hebben we gefietst in Spanje, België, Schotland, Duitsland, en Frankrijk, soms een week, soms vier. In 2016 ben ik van Sittard naar Alpedrete gefietst, alleen. Het was deze reis die geleid heeft tot mijn keuze om te stoppen met bestuurder zijn en mijn draai te gaan vinden als 
zelfstandige. Tijdens mijn tocht heb ik veel nagedacht over fietsen en de parallellen met mijn leven en mijn werk. De metaforen die ik vaak gebruik komen daarvandaan. De ontwerper van mijn logo, het spaakwiel (Onno, deuitbeelder.nl) heeft gekozen voor spaken van een wiel en dat past bij mij.
Floris en een fiets.
