Na de acties van voor het nieuwe kabinet heeft het basisonderwijs er iets bij gekregen. Niet genoeg vinden de mensen van het primair onderwijs en velen daarbuiten. Genoeg vindt het nieuwe kabinet, iets teveel eigenlijk. Dus is er alweer iets vanaf gehaald. Nou ja, niet daar vanaf, maar ergens anders vanaf en we weten nog niet waar…
Het was van meet af aan duidelijk dat de problemen niet opgelost zouden zijn met dit doekje voor het bloeden. Persoonlijk heb ik altijd gevreesd dat dit extraatje de problemen in het basisonderwijs alleen maar zouden vergroten. Arie Slob maakte die vrees al een beetje waar: “Het basisonderwijs heeft al vooraan gestaan toen er middelen verdeeld werden.” Kortom: geld erbij, stoppen met zeuren nu.
Vrijwel hetzelfde zei staatssecretaris Dekker bij het PO-Raad congres van juni 2017. Stop met zeuren, kom niet iedere week je hand ophouden.
Zeuren we dan? Ja, ik vind in zekere zin van wel. We klagen, maar al jaren blijft het daar bij.
Op 8 maart 2016 mocht ik een dag als vlieg op de muur meelopen met Sander Dekker. Ik heb een leuke en leerzame gehad. Ik weet, zijn ideeën en beelden in de media maken hem niet geliefd in het onderwijs. Maar de Sander die ik gezien heb was als mens heel hartelijk en gezellig en ik heb bewondering voor zijn vakmanschap. Eén ding werd me ook duidelijk. In Den Haag ziet men het onderwijs als een club die geen leiding neemt, geen richting geeft, maar wel klaagt over wat ze allemaal aangedaan wordt. Dat klagen en zeuren gaat vanzelf over, waarna iedereen zijn stinkende best gaat doen om er toch maar iets van te maken, zo weten ze in Den Haag. En dus hebben ze ergens nog gelijk ook: het blijkt uiteindelijk gewoon te kunnen zonder dat extra geld.
Ik schat in dat de weg naar meer geld doodlopend is. Dat geld is er niet en gaat er niet komen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat er nog wel meer zaken in ons land zijn die om meer budget vragen. Goede ouderenzorg, politie, verpleging, leger, zaken die uitgehold zijn en nog een paar jaar doorgedraaid hebben op betrokkenheid en intenties, zoals het onderwijs dat ook gedaan heeft. Ook in die maatschappelijke dienstverlening is de rek er behoorlijk uit.
Bovendien vind ik de discussie heel erg over de beloning van de mensen gaan. Zeker belangrijk, maar niet de oorzaak van de druk op het onderwijs en de mensen. Die druk wordt niet minder als je meer betaald krijgt. Sterker nog, die gaat toenemen, want je krijgt immers meer betaald…. De hele discussie gaat wat mij betreft te weinig over de balans tussen wat ‘we’ bereid zijn te investeren en wat we daarvoor krijgen.
Als ik een nieuwe badkamer koop, en mijn wensen reiken tot de hemel, zal het prijskaartje navenant zijn. Als ik beperkt budget heb, zal dat consequenties hebben op de luxe, het materiaal en dergelijke. Er is geen badkamerspecialist die mij een topsegment badkamer levert voor de prijs van een tweedehands. In het onderwijs doen we dat naar mijn idee wel.
Dit basale principe van marktwerking moet het onderwijs meer hanteren en dat hebben we te weinig gedaan. De belangen van onze kinderen verhinderen dat. Onder het kopje meerwerk, kunnen we aan iedere wens of decreet een prijskaartje hangen. En als dat geld er niet is, kan er gekozen worden om iets anders dan niet te doen.
Ik denk dat het tijd wordt om ons vak weer van het onderwijs te maken. Dat kunnen we doen door keuzes te maken over de inzet van tijd en van middelen. En dan vooral uitdragen dat de balans uit evenwicht is. Die is maar op twee manieren te herstellen: meer geld aan ene kant, of minder verlangens, verwachtingen, opdrachten,verplichtingen en wensen aan de andere kant. Als dat evenwicht er is, kunnen we de balans zo houden door bij iedere wens van de politiek een prijskaartje te geven, of een pen om iets anders te schrappen.
Floris
Reageren?