Rottig
Ik ben, in de Corona stilte, thuis het houtwerk aan het schilderen. Er hoeft maar een beetje geschuurd te worden en de verf hecht prima. Voor het eerst ben ik op tijd aan de klus begonnen. Gewoon tijdig onderhoud in plaats van achterstallig, wat een verschil is dat. Beetje schuren, hier en daar een plekje bijwerken en prachtig in de lak. Dat kan ik gewoon zelf.
De schuur echter….Daar zag ik een plekje. Klein beetje maar, scheurtje in de verf, maar heimelijk wist ik dat wel eens iets meer kon worden dan een plekje bijwerken. De verleiding was groot om die gedachte weg te stoppen en net te doen of er niets aan de hand was. Licht schuren en zo snel mogelijk een lik verf erover. Vooral niet gaan kijken wat er onder het scheurtje zat. Je weet het niet. Straks is de hele dorpel rot ….. Gewoon een flinke lik verf, goed laten drogen en verder hard mijn best doen er niet meer aan te denken en er zeker niet naar te kijken als ik mijn fiets ga pakken. Met een beetje geluk blijven grotere problemen (nog een tijdje) uit zo.
Nou ja, het was kansloos. Zoals bij veel zaken die al een tijdje aan het rotten zijn, had ook dit plekje maar weinig nodig om goed zichtbaar te worden. Het hout onder de verf bleek rot, nat en week, ik kon er met mijn vinger makkelijk in wroeten. Dit vraagt duidelijk om meer dan een beetje onderhoud. Hier is ander materiaal nodig en hoogst waarschijnlijk een specialist. Want alhoewel ik mezelf als redelijk handig omschrijf, vraag ik me af of ik dit zelf op kan lossen. Met een lik verf gaat dit in ieder geval niet meer goed komen. Het lijkt weg, maar het rot gewoon door.
Metafloor
Dit is een metafoor voor wat ik in mijn werk als adviseur, teambegeleider en facilitator van Deep Democracy tegen kom. Een lik verf wordt vaak gebruikt:
- Het is al onrustig genoeg, we kunnen niet nog meer gedoe gebruiken;
- Er zijn al veel golfjes en we moeten uitkijken dat ze niet te groot worden;
- Daar kun je beter niet over beginnen, dan komt er pas echt gedoe;
- Geen slapende honden wakker maken.
Allemaal likjes verf die allemaal van korte duur nuttig zullen blijken. En vaak, verderop, tot meer schade hebben geleid.
Later word ik er dan als specialist erbij gehaald, want het achterstallig onderhoud op de samenwerking is wel erg groot geworden. De scheurtjes blijven steeds terugkomen en worden groter. Dat is dan alleen nog maar de buitenkant. Meestal betekent dit dat de binnenkant zich aan het roeren is.
Hoe is dat achterstallig onderhoud zo gekomen?
- Er wordt al lang samengewerkt, er is een routine en een patroon ontstaan. Mensen zitten vast in hun rol;
- Er wordt niet meer naar het tegengeluid gevraagd, mensen die er anders over denken hebben geleerd hun mond te houden;
- Als er tegengeluid komt is dit vaak zo lang ingehouden en omgeven met zoveel emotie, dat het ‘geladen’ op tafel komt;
- Er wordt niet meer aangesproken op gedrag, gecheckt op aannames, doorgevraagd bij onduidelijkheid;
- Stilte wordt ingeschat als instemming;
- Er is vaak een behoefte om de bijeenkomst zo kort mogelijk te maken, ergens op in gaan betekent alleen maar dat de bijeenkomst langer duurt en nog vervelender wordt.
Daar kom je niet zomaar. Het begint met een klein plekje. Maar als je niet het kleine plekje waardeert en erkent, kun je zo maar het begin van het rotten gemist hebben…
Voor mijn schuur is te laat. Het hout was nat, zompig en mijn wijsvinger zakte er diep in weg. En nu ik goed keek, was dit niet het enige plekje. Zoals dat met teams ook gaat, het probleem was te lang genegeerd en de oplossing vroeg om iemand met specialisme en kennis.
Meer weten over regulier onderhoud aan je team? Of een specialist nodig? Neem contact op. Samen kijken we naar de vraag en de mogelijkheden.