En dat kwam er, meer van minder. En vrijwel alles kwam langs. Minder administratie, minder kinderen, minder zeurende ouders, minder vakantie, minder feesten en activiteiten, minder zeuren, minder eerst school en dan bso, minder slecht betaald, minder vrouwen, minder onderhoud intensieve vloeren, minder kritiek, minder oplossen van maatschappelijke problemen, minder opvoedkundige problemen van ouders dumpen, minder in het management elkaar het hand boven het hoofd houden, minder het wiel zelf uitvinden, en minder lage waardering.
Mocht ik iets vergeten zijn, het is niet bewust. De discussies zijn interessant en daarmee zie je ook het probleem van het onderwijs terug. Iedereen heeft een eigen perspectief en daarmee de eigen oplossing voor minder. Waar de één voorstelt om keuzes te maken in het kader van de hoeveelheid activiteiten, stelt de ander dat dat nou juist is waar het om gaat. Volgens mij is de kern van deze lijst dat er meer dan zat, zo niet een heleboel onderwerpen zijn waar leerkrachten, scholen, directeuren en bestuurders keuzes uit kunnen maken. Maar ergens voor kiezen is makkelijk. Ergens niet voor kiezen, dat is vele malen lastiger.
Ik denk wel dat de maat vol begint te raken. Ik denk dat het onderwijs minder het roer uit handen moet geven (en wellicht ook had moeten geven). Ik denk dat minder mopperen en tegelijk hard aan het werk gaan ook niet helpt. Het onderwijs moet minder anderen laten bepalen wat er gebeurt. Als het onderwijs niet zelf het stuur in handen neemt, gaat iedereen helpen met sturen.
Het lijkt inderdaad voetbal wel, iedereen heeft er een mening over. Maar niet iedereen met een mening kan ook voetballen. Ook dat geldt voor het onderwijs.
Floris