“Het is heel anders dan in Maarssen. Daar hadden we ook wel eens iets niet af, maar dan spraken we elkaar erop aan en gingen we het alsnog doen. Hier niet, hier is het heel anders. Echt heel anders. Ik dacht, ik zeg maar niets, want straks ontploft de boel, zo erg.” , zo sprak de jonge vrouw in de telefoon op het perron.
Het had een vergadering uit het onderwijs kunnen zijn. In heel wat vergaderingen en bijeenkomsten zitten mensen die ervoor kiezen iets niet te zeggen. En zelf heb ik daar ook wel voor gekozen. Iets niet zeggen, omdat je bang bent dat het veel gaat losmaken. Of dat je de enige bent die dit vindt. Of dat door jou het hele gesprek weer opnieuw gaat starten. Of mensen zich gepikeerd zullen voelen. Of omdat je niet als zeurpiet te boek wil staan.
Sinds ik werk met Deep Democracy kijk ik hier anders tegenaan. Ik weet inmiddels dat:
- Het van wezenlijk belang is om alles gezegd te krijgen. Alleen dan kun je echt verder;
- Juist in de dingen die niet gezegd worden, vaak heel veel wijsheid zit;
- Je nooit de enige bent die dat vindt. Wat jij vindt zit in de groep;
- Dingen die niet gezegd zijn, toch van invloed zijn, alleen onzichtbaar.
De conclusie van de jonge dame klopt wel. Het kan zomaar gebeuren dat een opmerking veel losmaakt, de vergadering chaotisch wordt en er emoties vrij komen. Maar alles wat komt, is er al. Er komt niets nieuws tevoorschijn, het wordt alleen zichtbaar.
Deep Democracy leent zich uitstekend om datgene zichtbaar te krijgen wat er is, zodat er besluiten genomen kunnen worden die aangevuld met de wijsheid van de minderheid het commitment van de groep hebben.
Zit er in jouw team ook iemand die steeds iets niet zegt? Komt bij jou ook niet alles op tafel? Worden besluiten niet nagekomen? Dan is het tijd voor Deep Democracy!