Op school mag er niet gepest worden. Daarover is iedereen het eens. Dus wordt er flink geïnvesteerd in programma’s om dit te voorkomen. En adequaat aanpakken in het geval het pesten zich toch voordoet.
De pestprogramma’s, of adequaat optreden tegen pesten, heeft een aantal kernmerken:
- Mobiliseer de stille groep. Op die manier is het pesten niet iets wat twee of drie personen aangaat, maar de hele groep raakt;
- Bied hulp aan de gepeste;
- Bied hulp aan degene die pest;
- Wees duidelijk in de grenzen.
En dan het onderwerp bespreken als er niets aan de hand is. Tijd investeren als het gezellig is en het dan hebben over hoe dat komt en wie wat doet.
Om met bovenstaande aan de slag te gaan, maak je afspraken met de kinderen en in de school, die zich daaraan conformeren. Samengevat zijn er drie basisafspraken die gelden in een school:
- Wat ik doe is goed voor de groep;
- Ik doe mijn werk zo goed als ik kan;
- Ik zorg goed voor materiaal, school en omgeving.
Deze afspraken gelden dan voor alle mensen betrokken bij de school, kinderen, leerkrachten, ouders, stagiaires, directie, conciërge, gasten etc. Dit consequent voor- en naleven en de boel gaat draaien.
Buiten de school is het anders. Wat we in school als pestgedrag bestempelen, is daarbuiten geaccepteerd. In sommige gevallen maak je zelfs vrienden of krijg je waardering. Bijvoorbeeld:
- Het oproepen tot het maken van cartoons die bewust kwetsend bedoeld zijn;
- Op het voetbalveld, waar alles mag, zolang de scheids het niet ziet. Niets gezamenlijke verantwoordelijkheid. Je tegenstander de schuld laten krijgen van iets dat hij/zij niet gedaan heeft noemen we hier “handig versiert”, of “knap gedaan”. Schouderklopjes en applaus.
- In het verkeer, waar je gewoon mag voordringen, afsnijden, of een ander tot ingrijpen dwingt. Waar je, als je weet dat de agent het niet ziet, alles mag doen wat eigenlijk niet mag.
Het is knap dat uit onderzoek van het kabinet blijkt dat het pestgedrag in de scholen is afgenomen. Nu nog buiten het onderwijs….
Floris